نقد آزاد

یکی از سنتهای الهی این است که زمانی که مردم به خاطر منافع مادی و دنیای خود، حق را کنار گذاشته و ولی زمان را رها کنند، نه تنها آخرتشان را به بهای اندک فروخته اند، که دنیای خود را نیز با دست خودشان نابود می کنند و هرگز به خواست دنیاییشان هم نمی رسند. ما شبیه این سنت را بارها در تاریخ اسلام دیده ایم؛ زمانی که کوفیان که اسلام آورده علی(ع) بودند از یاری آن حضرت دست کشیدند، به خاطر مطامع دنیوی حسن(ع) را تنها گذاشتند، و به معاویه روی آوردند، معاویه دنیایشان را نیز نابود کرد. پس از او یزید بر سر کار آمد؛ او نیز بهتر از پدرش نکرد. در قضیه یزید باز می بینیم کوفیانی که حسین(ع) را دعوت کردند به سوی خود، با حضور ابن زیاد دنیای خود را در خطر دیدند و برای حفظ حیات دنیوی خود فرستاده ولی زمان را تنها گذاشتند و برای به دست آوردن دنیا به سرکردگی طاغوت سر نهادند. ما در ماجرای کربلا شاهدیم این افراد هرگز به دنیای ناچیز خود هم دست نیافتند و جانی را که در راه حق دریغ کردند، باطل به سادگی گرفت. تاریخ می نویسد اکثر حاضران در کربلا پس از واقعه عاشورا کمتر از 10 سال زنده بودند. ابن سعد مطابق پیش بینی امام از گندم ری نخورد و به دست مختار به درک واصل شد. کوفیان که بارها دست یاری به جانب حق دراز کرده بودند و سپس راه خیانت پیشه نمودند تاجاییکه علی(ع) در مورد آنها فرمود : خدایتان بمیراند، پس از کوتاهی در راه حق، به بدترین و ننگین ترین حیات دنیوی مبتلا شدند. بارها از سوی حاکمان وقت مورد تجاوز و تعرض قرار گرفتند. حجاج بن یوسف کشتارهای وحشتناکی در کوفه به راه انداخت.زندانهای او مشهور است؛ تا جاییکه زنان و مردان کوفی را تا آخر عمر عریان و در زندانهای مختلط، بدون سقف زندانی کرد. مردم مدینه نیز که در قضیه کربلا سکوت کرده بودند و جان ناقابلشان را از معرکه به در برده بودند پس از عاشورا در واقع حره توسط سپاهیان یزید به بدترین شکل مورد تعرض قرار گرفتند. تا جاییکه مطابق گواهی تاریخ تا 3 روز جان و مال و ناموس مردم مدینه مباح بود.و کردند آنچه کردند… آری! این حکایت مردمی است که به خاطر دنیا و حفظ حیات دنیوی خود چشم خود را به روی حق و حقیقت بستند و از مبارزه تاریخی حق و باطل دست کشیدند و البته عبرتی برای ما…

دوستی می گفت امسال سال حماسه سیاسی و حماسه اقتصادی است.البته لازمه حماسه سیاسی، تقوای سیاسی است.

این روزها بازار شایعه و دروغ و تهمت در جامعه اسلامی اعم از حقیقی و مجازی اش داغ شده است.(و من نمی دانم چرا ما ازفرهنگ غرب تنها زباله های فرهنگی اش را به ودیعه می گیریم.)

و تقوای سیاسی یعنی مواظب باشید چه می گویید ؟چه می شنوید؟ چه می خوانید؟ چه باور می کنید و چه انعکاس می دهید؟

یعنی به قول رهبر عزیز و فرزانه مانقول سدید بگوییم:
قول سديد، يعنى استوار و درست؛ اينجورى حرف بزنيم. من ميخواهم عرض بكنم به جوانان عزيزمان، جوانهاى انقلابى و مؤمن و عاشق امام، كه حرف ميزنند، مينويسند، اقدام ميكنند؛ كاملاً رعايت كنيد. اينجور نباشد كه مخالفت با يك كسى، ما را وادار كند كه نسبت به آن كس از جاده‌ى حق تعدى كنيم، تجاوز كنيم، ظلم كنيم؛
[بیانات در نماز جمعه 14 خرداد تهران]

و شاید جنبه دیگری از تقوای سیاسی باورها و پذیرش های ما باشد.رجوع کنیم به قرآن آنجا که می فرماید:

لولا اذ سمعتموه ظن المومنون و المومنات بانفسهم خیرا و قالوا هذا افک مبین.

چراهنگامیکه آن را شنیدید مردان و زنان مومن گمان نیک به خود نبردند و نگفتند: این بهتانی آشکار است؟

اذ تلقونه بالسنتکم و تقولون بافواهکم ما لیس لکم به علم و تحسبونه هینا و هو عندالله عظیم.و لو لا اذ سمعتموه قلتم ما یکون لنا ان نتکلم بهذا سبحانک هذا بهتتان عظیم.

آن گاه که آن را از زبان یکدیگر می گرفتید و با زبانهای خود چیزی را که به آن علم نداشتید، می گفتید و می پنداشتید که کاری سهل و ساده است با اینکه آن (امر) نزد خدا بس بزرگ بود. چرا وقتی آن را شنیدید نگفتید برای ما سزاوار نیست که در این موضوع سخن گوییم. خداوندا تو منزهی ، این بهتانی بزرگ است.

واقعا قرآن میان ما مهجور است.

خدا ما را از متقیان قرار دهد انشاالله

از فارس بودن خليج فارس سخن فراوان گفته و شنيده‌ايم و با غرور در برابر جاهليني كه سعي در تحريف اين نام باستاني دارند، قد علم كرده‌ايم، اما شايد كمتر به بررسي مستند چرايي فارس بودن و فارس ناميدن آن پرداخته‌ايم. براي حفظ اين ميراث بايد به سلاح دانستن مجهز بود و اين گزارش مي‌كوشد به شكلي مختصر اما سودمند پاسخگوي اين نياز باشد.

به گزارش خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)، پژوهشگراني كه درباره نام خليج فارس تحقيق كرده‌اند به اتفاق نام آن را خليج فارس مي‌دانند. در طول قرون گذشته و دست كم در 2500 سال گذشته و دوران امپراطوري قدرتمند پارس تا كنون چنين اتفاق نظري در خاورميانه ميان نويسندگان و مورخان درخصوص يك نام در طول تاريخ وجود نداشته است. سر آرنولد ويلسون درخصوص سابقه‌ي تاريخي نام خليج فارس در كتابي كه سال 1928 منتشر كرد نوشت: «هيچ آبراهه‌اي به اندازه‌ي خليج فارس براي جغرافي‌دانان، باستان‌شناسان، زمين‌شناسان، بازرگانان، سياستمدارن، جهانگردان، پژوهشگران گذشته و حال اهميت نداشته است. اين آبراهه كه فلات ايران را از صفحه عربستان جدا مي‌كند از دست كم 2200 سال قبل تا كنون هويت ايراني داشته است».

صفحات: 1· 2