نقد آزاد

که اصلا دنیا که فقط تکنولوژی و صنعت و آهن سرد نیست.که گاهی باید بکنیم از این مانیتورها و دنیای مجازی، کفش ها را کند و روی چمن دراز کشید و به آسمان خیره شد.برای طلوع اولین ستاره ذوق کرد،برای دیدن باز شدن غنچه ها و بارش اولین قطرات باران.

که این دنیا قرار نبود اینقدر سرد و سیاه شود و زندگی طاقت فرسا…که هر روزش آرزوی تمام شدنش را داشته باشی.

که هر روز باید به آسمان نگاه کنیم تا به یاد بیاوریم که ما ز بالاییم و بالا می رویم.که دنبال بال پروازمان بگردیم. که عشق بال پرواز است و قطعا نمی توانی در این فضای مجازی بیابیش…

چقدر فراموش کردیم از کجا آمده ایم، آمدنمان بهر چه بود، به کجا می رویم؟؟؟(( فاین تذهبون؟؟؟))

چقدر فقط زنده بودیم و به گمان باطلمان زندگی می کرده ایم؟؟

می خواهیم چه کنیم؟؟؟

چطور بر گردیم به صراط مستقیم بندگی خدا از مسیر انحرافی صراط شیطان؟؟؟

چطور می خواهیم ادامه بدهیم؟؟تا کی ؟؟تا کی بدویم دنبال ارزش های خیالی و آرمان های توخالی؟

چگونه برسیم به حیات طیبه؟چطور بال پروازمان به آسمان را ترمیم کنیم؛بالی که گناه تکه پاره اش کرده؟

خلاصه بنشینیم و چرتکه بیندازیم و سبک سنگین کنیم: چقدر دروغ گفتیم،چقدر دل شکستیم،چقدر

نگاه حرام، خوراک حرام، کلام حرام و اندیشه حرام؛ از آنطرف چقدر دل به دست آوردن، آشتی دادن، دستگیری کردن، گذشتن از حرام به خاطر خدا…

وقت زیادی نداریم شاید 2 روز یا 3 روز. اما همین هم کافی است اگر از همین الان شروع کنیم.

برخیز و پاک کن آینه فطرت را از غبار غفلتی یک ساله…برخیز تا ((لعلکم تتقون)) و به دژ محکم الهی داخل شوی…

ماه مهربان مهربانترین میزبان در راه است…برخیز و تنت را از آلودگی بشوی و جامه ای پاکیزه بر تن کن..

همسفر فرصت اندک است و کار بسیار…

صفحات: 1· 2